Senin İlacın Sensin: Utanç

Utanç üzerine araştırmaya, tefekküre devam etikçe şaşırıyorum. Bakın nelerden utanıyoruz; konuşmaktan, ağzımızdan burnumuzdan, dişimizden, başarısız olmaktan, başarılı olmaktan, hata yapmaktan, kendini beğenmekten, kendini beğenmemekten, dans etmekten, çıplaklıktan, sevişmekten, görülmekten, görülmemekten, şarkı söylemekten…

Basitçe, bizi hayattan keyif alan bir insan yapan türlü ifadeye kısıtlar getiriyor bu duygu ve biz onu önemli bir misafiri ağırlar gibi ağırlıyoruz. 

Ay yok ben onu yapamam, utanırım, bunu yapamam, edemem, beceremem, yok ben almayayım, iyiyim böylelerle neşemizi boğuyoruz.

Utanç duygusu lazım insana. Yaşama karşı tavrımızı belirleyen, bize sınırlarımızı hatırlatan, sağlıklı bir duygudan -toksik bir var oluş biçimine dönüşmesi asıl sorun.

John Bradshaw bir röportajında diyor ki, yedi yaşından öncesini anımsamaz çoğu insan çünkü gerçekten başka bir bilinç seviyesindedir o zamanlar. Büyülü, mantık dışı, ben-merkezli bir bilinç seviyesinde tınlar çocuklar.

Bu ben-merkezlilik nedir? Olan biten her şeyin kendisiyle alakalı olduğunu düşünmektir. İyi de kötü de olsa.